ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ...

Με αφορμή την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑΣ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ, δημοσιεύουμε ένα ποίημα για την "Γυναίκα", από την ταλαντούχα ποιήτρια, συγχωριανή μας, Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου, που ερανίσαμε στο fb.

Πίνακας, Γ. Γουναρόπουλος

Γυναίκα, εσύ..
Πάντα κυλάς
τα ζεσταμένα της μορφής σου χρώματα..
Στους ξεβαμμένους τοίχους μου, πνοή αλλάζεις..
Βροχής χαρούμενης σταλαγματιά γλυκιά σα στάζεις,
σ' όλα τα άνυδρα της χέρσας γης μου χώματα..
Τη μοναξιά, σ' αποδημίας θάνατο καταδικάζεις,
μ' ένα σου βλέμμα..
Ύμνο ζωής, λάμψη ψυχής,
στα νυχτωμένα εσώψυχα φωλιάζεις,
που σπαρταρούν, στο κάλεσμα σου να πνιγούν
κι όλες τις εγκατάλειψης ορφάνειες, στα χέρια σου να απιθώσουν..
Μαζί να λευτερώσουν αποκλεισμένα όνειρα..

Γυναίκα, εσύ..
Με τη ματιά σου ανυψωμένη, δρόμο χαράζεις,
μέσα στου χρόνου την πετρώδη αναζήτηση..
Ορίζοντα βάζεις, στο αγνάντεμα απ' το κοίταγμα,
που απόμεινε αδειανό..
Σε κουρασμένη ανάσα, απάγκιασμα να προσφερθείς,
βλέμμα μοιράζεις..

Γυναίκα, εσύ..
Στα μάτια σου,
μακρόσυρτα καράβια απ' ελπίδα αρμενίζουν..
Σειρήνες ανεμίζουν,
της λήθης το αιχμάλωτο, για όλα τα χθες, πριν σε γνωρίσουν..
Για το λιγόστεμα του κόσμου,
προτού το αίνιγμα του ίσκιου σου, τα σύμπαντα καλύψει..
Πριν να ανακαλύψει,
σύνορα ανέγγιχτα, μες των ματιών σου τον απείθαρχο ουρανό..

Μητέρα, εσύ..
Στης αγωνίας μου το βλέμμα, το βήμα πάτησες..
Στα χέρια κράτησες,
συνωστισμένα συναισθήματα,που πάλευαν να φτερουγίσουν..
Σφαγμένου πόνου μου,
το αίμα άφησες, πάνω στου κόρφου τη πληγή σου να κυλήσει..
Κείνη να αιμορραγήσει και όχι εγώ..

Μητέρα, εσύ..
Πορτοπαράθυρα σπαρτάρισες με τη ματιά σου,
τον ήχο απ' τ' αχνάρια μου ν' ακούσεις..
Του σκοταδιού το βρύχησμα να λούσεις,
με της καρδιάς το ευωδιαστό σου άστραμμα..
Της νύχτας μου το αποτύπωμα ν' αδράξεις
και της αγάπης χρώμα να χαράξεις,
κάθε που στέναζε το βλέμμα μου ξεθώριασμα..
Νύχτες τ' Απρίλη να μυρίσουν,
τα βροχερά της Κυριακής μου απομεσήμερα..
Στην ιδρωμένη σκέψη μου λιβανωτό δροσιάς να θυμιατίσεις..
Καρφιά κι αγκάθια να δεχτείς..
Του γλυτωμού μου το επιφώνημα,
στα χείλη σου γλυκά να αναστενάξεις..
Μες τον λαβύρινθο της άρνησης να ξεχαστείς,
στης μοναξιάς το δαίδαλο σαν αφεθείς..
Πάλι ''παιδί'' μου όμως να φωνάξεις..!
Να γεννηθείς..
Τον πόνο μου να σταυρωθείς..
Να λυτρωθείς..!
Να με λυτρώσεις..!
απ' την κρυμμένη οφθαλμαπάτη που τρίζει μέσα μου..

Αγάπη, εσύ..
σαν απορρέεις απ' της ματιάς τους το άγιο μύρο...!

Κωνσταντίνα