MH MOY TΟΥΣ ΥΠΝΟΥΣ ΤΑΡΑΤΤΕ, άρθρο του Δημήτρη Αλεξάνδρου με ... αφορμή το θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη

MH MOY TΟΥΣ ΥΠΝΟΥΣ ΤΑΡΑΤΤΕ

 Μέρες τώρα σχεδίαζα να γράψω κάτι για το Βαγγέλη Γιακουμάκη, το εικοσάχρονο παλικάρι με το μελαγχολικό χαμόγελο και το αγγελικό πρόσωπο, που τελικά έγινε πραγματικός άγγελος. Τον Βαγγέλη που συνεχίζει από τους ουρανούς ψηλά να μας κοιτά με την ίδια πίκρα και το ίδιο παράπονο που είχε η ματιά του και όσο βρισκόταν ανάμεσά μας. Τόσο καιρό που σε ψάχναμε Βαγγέλη ,σχεδόν σαράντα μέρες, ουσιαστικά αναζητούσαμε τη χαμένη μας αθωότητα, την ανθρωπιά και την αγνότητα μιας κοινωνίας χωρίς έρμα ,χωρίς ταυτότητα ,χωρίς πυξίδα. Μιας κοινωνίας που ξύπνησε κάθιδρη από τον μακάριο ύπνο της, μέσα στους εφιάλτες και τις ενοχές της, κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη, κατατρόμαξε από το απαίσιο θέαμα και άρχισε να ξεπλένει τις αμαρτίες της με εκδηλώσεις λύπης, πόνου και οργής για ό,τι  συνέβη. Ώσπου να καθαρίσει, να μακιγιάρει και να σουλουπώσει λίγο το φρικτό της πρόσωπο, να ξανακοιταχθεί στον παραμορφωτικό της καθρέφτη, και αυτάρεσκη να ξαναπάει για ύπνο, παίρνοντας και τα αναγκαία ηρεμιστικά της.

Αχ… ρε Βαγγέλη !..Τώρα πια, εκτός από παράπονο, παρατηρώ στο βλέμμα σου μια λεπτή ειρωνεία κι έναν αδιόρατο σαρκασμό και τα λόγια σου γροθιά στο στομάχι μας. 

'' Πού ήσασταν όλοι εσείς, όταν αναζητούσα ένα στήριγμα, ένα αποκούμπι ,ένα ασφαλές καταφύγιο, ένα λιμανάκι για να προστατευθώ από τις φουρτούνες, τις θύελλες και τους εφιάλτες που με κυνηγούσαν ; Όταν ήμουν μόνος, χωρίς τη θαλπωρή των δικών μου, πού ήταν οι πραγματικοί φίλοι και συμμαθητές ; Πού ήταν οι ευαίσθητοι δάσκαλοι ; Πού ήταν η πολιτεία και οι θεσμοί της ;Πού ήταν τα φασαριόζικα ΜΜΕ, που έκαναν την περιπέτεια και το ''λυτρωτικό'' απελπισμένο πέταγμά μου προς την ''ελευθερία'', καθημερινή είδηση, ακροαματικότητα και τηλεθέαση ; Τώρα κλαίτε και οδύρεσθε για μένα. Για μένα; Συγχωρέστε με που σας χάλασα την ησυχία και τάραξα τον ύπνο σας. Αλλά πώς να σας το πω; Εγώ και ο κάθε Βαγγέλης, μόνο το ένα εκατοστό από το τωρινό σας ενδιαφέρον χρειαζόμασταν, ως μόνιμη και καθημερινή στάση ζωής. Σε κάθε σας βήμα, κάθε ώρα και στιγμή που ο αδύναμος, ευαίσθητος, ''ευγενικός'', περιθωριοποιημένος συνάνθρωπος έχει ανάγκη την αποδοχή, τη ζεστασιά, το χαμόγελο και την στήριξή σας για να διεκδικήσει το αυτονόητο. Το δικαίωμα να υπάρχει και να ζει με αξιοπρέπεια ανάμεσά σας.''  

Αναρωτιέμαι τι μπορεί να προσφέρει η συγνώμη μου, αθροιζόμενη στις τόσες που εκφράζονται τελευταία, κυρίως από τα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αναρωτιέμαι ,αν μπορούμε να μιλάμε για δικαίωση, λέξη κενή. Τι είδους δικαίωση και για ποιον ; Αν όμως αυτή η λέξη μπορεί να αποκτήσει ένα νόημα, έστω και στη δική μας ένοχη συνείδηση, είναι να ορθώσουμε όλοι/ες το ανάστημά μας απέναντι σ' αυτήν την εφιαλτική ''μοίρα'' που πάει να μας κάνει θύτες και θύματα και να μας καταπιεί. Στη βία μ' όλες της τις μορφές. Στην αχαλίνωτη βία των κάθε είδους ,μεγάλων ή μικρών, εξουσιών και αφεντικών. Στη βία των ψευτοπαλικαράδων, των φασιστοειδών, των νταήδων, των ''ξέρεις ποιος είμαι 'γω;''. Στην οικογένεια, στη γειτονιά ,στο δρόμο, στη δουλειά, στο στρατό, στο σχολείο. Στη διάχυτη βία που κυκλοφορεί απ΄ τα ΜΜΕ, το Ίντερνετ, τα παιδικά ηλεκτρονικά παιχνίδια. Στη βία που ασκείται ,με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, κατά του ανέργου, του άστεγου, του διαφορετικού, του μετανάστη, του πεινασμένου, του κάθε πολίτη που αγωνίζεται για δικαιώματα, ψωμί και αξιοπρέπεια. Ίσως τότε, έστω και τοσοδά, η ψυχούλα του Βαγγέλη νιώσει αναπαυμένη. Ίσως τότε δούμε στον ουρανό, έστω και αχνά, εκείνο το γλυκό μελαγχολικό του χαμόγελο. ''Καληνύχτα Βαγγέλη. Αυτός ο κόσμος δε θ' αλλάξει ποτέ ;''

                                                                                          ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ - Εκπαιδευτικός