Στη ζωή μου έμαθα να πολεμάω. Να κάνω τον εαυτό μου δυνατό, γεμάτο εφόδια, μακριά από χρήματα, θέσεις, πρόσωπα, μηχανισμούς. Αυτά φεύγουν, τελειώνουν, αλλάζουν, αυτό που μένει είμαστε εμείς η ψυχή μας, το μυαλό μας, η δύναμή μας. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου , έτσι, με απλά λόγια. Να κρατάω το ταμείο της μάνας μου στο μπακάλικο χωρίς να έχω πάει ούτε πρώτη δημοτικού, να βάζω πλάτη στους γονείς μου να τα καταφέρουμε στη ζωή έντιμα και αξιοπρεπώς και τώρα να τους προσέχω, όπως θα έκανε και ο αδερφός μου αν ζούσε. Προσπάθησα να μην τους προσβάλλω ποτέ, όπως και κανέναν, να είναι περήφανοι για μένα, το χαρακτήρα μου ,τη μόρφωσή μου, τη συμπεριφορά μου ,την εργατικότητα μου . Τον αγώνα μας αυτό σεβάστηκε, εκτίμησε και συνέδραμε δυνατά με ανθρωπιά όλα τα χρόνια μια ολόκληρη πόλη. Της είμαι ευγνώμων και δεν το δηλώνω, ευτυχώς όσοι με ξέρετε καλά, μόνο τώρα, ίσως τώρα μου είναι και πιο δύσκολο να το κάνω αλλά το οφείλω σε όσους είναι δίπλα μου, χωρίς φόβο και με πολύ πάθος. Όλοι αυτοί ξέρουν ότι είμαι δίπλα τους, ξέρουν πάντα πού θα με βρουν, ότι θα με βρουν και την επόμενη μέρα των εκλογών ανεξαρτήτως αποτελέσματος και πώς σε ο,τι πιστεύω δίνομαι ολοκληρωτικά και το βγάζω πέρα μέχρι το τέλος. Αυτό τον αγώνα τον πιστεύω, πιστεύω στη δύναμη του τόπου μου και των ανθρώπων της, σ αυτά που αξίζουμε και πρέπει να έχουμε, και σας θέλω δίπλα μου αν το θέλετε κι εσείς. Όλοι μαζί μπορούμε, να είστε σίγουροι. Ακατόρθωτο είναι μόνο αυτό για το οποίο κανείς δεν πάλεψε.
.jpg)
ΠΗΓΗ:
Αγγελικη Παπασπυρου
2760/7-10-23
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου