Κύπρος - 1974
Λάμπρος Νικολάου
"Η μεγαλύτερη αγάπη είναι η θυσία"
Πριν λίγες μέρες στην πλατεία του Λεονταρίου έλαβε χώρα μνημόσυνο για τη συμπλήρωση 50 χρόνων από τη θυσία του Ήρωα Λάμπρου Νικολάου, ο οποίος έπεσε στις 16 Αυγούστου 1974, υπερασπιζόμενος το στρατόπεδο της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου (ΕΛ.ΔΥ.Κ), κατά τη δεύτερη εισβολή (ΑΤΤΙΛΑΣ 2) των Τούρκων στη μαρτυρική Μεγαλόνησο. Ο Ήρωας Λάμπρος Νικολάου είχε πάρει το δρόμο επιστροφής για την πατρίδα όταν έγινε η πρώτη εισβολή (ΑΤΤΙΛΑΣ 1) και επέστρεψε στην Κύπρο για να υπερασπιστεί ελληνική επικράτεια. Τα γεγονότα εκείνης της περιόδου είναι λίγο-πολύ γνωστά όπως και η πορεία του Ήρωα προς τη θυσία. Εκείνο που δεν είναι γνωστό είναι η μαρτυρία συμπολεμιστή του, Λοχία της ΕΛΔΥΚ, Ευάγελο Μπραουδάκη. Την ώρα που η φωτιά της μάχης «ψήλωνε» και την ώρα που οι ήρωες υπερασπιστές της ΕΛ.ΔΥ.Κ ανακάτευαν τα χνώτα τους με τον θάνατο, ο Λάμπρος, ο δικός μας Λάμπρος Νικολάου από το Λεοντάρι, στάθηκε όσο χίλιοι ήρωες, σαν άλλος Σπαρτιάτης στις «παγκόσμιες» Θερμοπύλες, σαν στρατιώτης που δεν απατά τον όρκο του: «να υπερασπίζω, με πίστιν και αφοσίωσιν, μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός μου, τας Σημαίας» και αποκρινόμενος στον συμπολεμιστή του Μπραουδάκη είπε: « φύγε να σωθείς». Στη φράση αυτή περιλαμβάνεται όλο το νόημα όσων έπεσαν στην Κύπρο και αυτή ήταν και η μεγαλύτερη θυσία του ένδοξου 4ου Λόχου του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ, ο οποίος κατά το ήμισυ έμεινε για πάντα στην Κύπρο, όπως πρόσταζε η αγάπη για την πατρίδα, ο ηρωισμός και ο όρκος.
Το νόημα της θυσίας για την πατρίδα που εγκαθιδρύθηκε στον Λάμπρο Νικολάου και που έγινε πράξη στην Κύπρο ξεπερνά υπερβαίνει τα συνηθισμένα ανθρώπινα όρια. Το «Εν Αρχή Ην η Πράξη» του Γκαίτε, διαπέρασε τη συνείδηση του Λάμπρου Νικολάου και στάθηκε μπροστά μας σαν κανόνας, μέσα από τη θυσία του, φαντάζει τόσο μικρό σαν έκφραση αλλά τόσο ανυπέρβλητο σαν πράξη και εκτέλεση. Χωρίς την πράξη κάθε λόγος στερείται υποστάσεως. Γιατί «η γλώσσα μπορεί να υπόσχεται ο,τι θέλει, όχι όμως ο νους». Επομένως, « άνδρες που δοξάστηκαν με τα έργα τους, με έργα μόνο θα ταίριαζε να τιμηθούν», εξ ου και το άγαλμα του Λάμπρου στη μέση της πλατείας του Λεονταρίου.
Όλο τα παραπάνω συμπυκνώνουν το νόημα της πατρίδας και της ιδέας της. Προερχόμενα απευθείας από τον Όμηρο της Ιλιάδας και της Οδύσσειας, όπου πάνω από την κλαγγή των όπλων, τους αλαλαγμούς των μαχών αλλά και κάθε δελεαστικής προσφοράς και κινδύνου, ακούγεται η φωνή της πατρίδας, που αιώνια συγκινεί και συγκλονίζει την ανθρώπινη καρδιά.
Γι’ αυτό και η θυσία του Λάμπρου Νικολάου την 16η Αυγούστου του 1974 έλαβε « αθάνατο έπαινο και περίλαμπρο τάφο, όχι τόσο τον τάφο όπου κείτεται, αλλά εκείνο όπου η δόξα του επιζεί, για να μνημονεύεται αιώνια σε κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται, είτε για λόγο είτε για δράση. Γιατί τάφος των ενδόξων ανδρών είναι η γη ολόκληρη και γιατί θεμέλιο της ευτυχίας είναι η ελευθερία και θεμέλιο της ελευθερίας είναι η δυνατή ψυχή».
Αθάνατος…
Κυριάκος Σ. Λιάκος
Εκπαιδευτικός – Συνεχιζόμενη Εκπαίδευση & Δια Βίου Μάθηση (M.A)
07-09-2024
2945/8-9-24
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου