Πόσο οξύμωρο ακούγεται να εύχεσαι, Καλό ταξίδι... σε εκείνον που με την μουσική του σε ταξίδευε και σε πήγαινε σε κόσμους μαγικά επαναστατικούς.
Τον άκουσα και τον είδα για πρώτη φορά το 1982, δευτεροετής φοιτητής, στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ στο Περιστέρι. Μετά τις ομιλίες ο Ρίτσος διάβασε με εκείνη την ανεπανάληπτη φωνή το ποίημα για τα παιδιά της ΚΝΕ, γραμμένο από το ίδιο με γράμματα βυζαντινά, "Ετούτα τα παιδιά φτάνουν από πολύ μακριά, τραβούν πολύ μακριά". Αμέσως μετά ανέβηκε στο πόντιουμ, ο Μίκης, με μαύρα ρούχα, χωρίς μπαγκέτα, διεύθυνε με τα χέρια του και στο τέλος τραγούδησε την Ρωμιοσύνη!!! Εγώ σκαρφαλωμένος σε μια σκαλωσιά, γιατί δεν μου μούφτανε να τον ακούω ήθελα και να τον βλέπω, εκεί μέχρι που τελείωσε και μαζί του τελείωσε και το όνειρο που ζούσα, το όνειρο που μας ταξίδευε. Έφυγα γεμάτος και χωρίς να το καταλάβω έφτασα από το Περιστέρι με τα πόδια στου Ζωγράφου, σιγοτραγουδώντας τα τραγούδια του, χαράματα, το πρωί. Από τότε τον είδα και τον άκουσα πολλές φορές, αλλά σαν την πρώτη δεν ήταν καμία!!!
Ν.Ι.Δ.
9-9-2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου