ΦΩΤΟΛΕΖΑΝΤΕΣ - 3

Δεκαετία του 1960. Η ΣΤΑΣΗ. Ο δρόμος χωμάτινος και κατειλλημένος από χήνες που αμέριμνες παίρνουν την βόλτας τους. Διακρίνεται ο ιδιοκτήτης της ΣΤΑΣΗΣ, Αθανάσιος Β. Κιούσης. Αργότερα ο δρόμος στρώθηκε με άσφαλτο, τα λεωφορεία για την Θήβα ή την Αθήνα έκαναν εκεί «στάση» με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί κίνηση. Οι παλαιότεροι θυμόμαστε την Κυριακή το απόγευμα, τότε που έφευγε «το τελευταίο» λεωφορείο για Θήβα ή «το κατευθείαν» για Αθήνα, τον κόσμο κυρίως νέους να τα περιμένουν υπομονετικά. Επίσης την καλοκαιρινή βόλτα (νυφοπάζαρο) από το χωριό μας μέχρι το μπαράκι του Μπαρμπα-Γιώργο (σήμερα ΓΕΦΥΡΑ) στο Ρημόκαστο, κάθε Σάββατο και Κυριακή απόγευμα, το παγωτό κασάτο που μας σερβίριζε ο Θανάσης, την Μπύρα FIX και αργότερα την ΑΛΦΑ, την μουσική από το πικάπ με τραγούδια του Καζαντζίδη, την Κόλα –Κόλα και τα αρωματικά τσιγάρα OLDAVY’S….. Όλα αυτά που στην νέα γενιά σήμερα μπορεί να ακούγονται περίεργα για μας τους παλαιότερους ήταν η ζωή μας, οι χαρές μας, η έξοδό μας, την οποία περιμέναμε με ανυπομονησία κάθε Σαββατοκύριακο. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στην βόλτα μετά τον εσπερινό της Αγάπης, το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα, μια βόλτα που η συμμετοχή «των Αθηναίων» και τα γιορτινά ντυσίματα όλων της έδινε αίγλη και λάμψη, μια βόλτα που για πολύ καιρό μετά έμενε στην ανάμνηση μας και ήταν αντικείμενο συζήτησης. (Εφ. ΤΟΠΟΛΥΑΝΔΡΙΟΝ-Τ 010)

Δεκαετία του 1960. Το πρώτο πρατήριο του χωριού μας-BP. Τα αυτοκίνητα λιγοστά, ίσως να μετριόντουσαν και στα δάχτυλα του ενός χεριού και κυρίως ήταν φορτηγά. Εικονίζεται ο ιδιοκτήτης του Σταμέλος Ν. Γρίλλιας με τον…… Τα χρόνια εκείνα ένα από τα παιχνίδια μας ήταν και να το μετράμε τα αυτοκίνητα που θα περάσουν από «την δημοσιά», ή αν το αυτοκίνητο που θα περάσει θα είναι κούρσα ή φορτηγό, ή αν θα είναι κόκκινο ή άσπρο, ή το ποια κατεύθυνση θα έχει(προς το Ρημόκαστρο ή προς την Θήβα). (Εφ. ΤΟ ΠΟΛΥΑΝΔΡΙΟΝ -Τ 010)

Η φωτογραφία που είναι τραβηγμένη έξω από το σπίτι του ΜπαρμπαΘανάση Δημητρίου, εικονίζει από αριστερά, την Κούλα του Θοδωρή Νικολάου, την Δέσποινα Β. Δρυμούση(Πινού), την Αρχόντω Αθαν. Δημητρίου και ….. Εντύπωση προκαλεί η πετροστρωμένη αυλή, ο κατάλευκος φρεσκοασπρισμένος τοίχος και γενικώτερα η πάστρα που αποπνέει ένα τυπικό σπίτι της δεκαετίας του ’60 σε κάθε ελληνικό χωριό. Επίσης πρέπει να τονίσουμε ότι η λευκή μαντίλα σηματοδοτεί χαρά, ενώ η μαύρη πένθος-λύπη. Η καρέκλα ή το θρόνι, ακριβώς έξω από την πόρτα του κάθε σπιτιού ήταν για τον παππού η την γιαγιά, που ανήμπορος πλέον φύλαγε το σπίτι, αφού όλοι οι υπόλοιποι έλειπαν στα χωράφια για δουλειές.(Εφ. ΤΟ ΠΟΛΥΑΝΔΡΙΟΝ-Τ 010)

Στην φωτογραφία που δημοσιεύουμε εικονίζεται μια τυπική ελληνική οικογένεια του περασμένου αιώνα. Συγκεκριμένα ο πατέρας-φαμίλιας Γεώργιος Κιούσης (ή καρότσος), με την σύζυγό του Γιαννούλα Καλαντζή φωτογραφίζεται με φόντο ένα υφαντό του αργαλειού (χιράμι) περιστοιχισμένος από την πολυμελή οικογένειά του η οποία αποτελείται μόνο από θήλυ τέκνα, από αριστερά: Ελένη συζ. Περικλή Μαρίνη, Γεωργία συζ. Κων/νου Γρίλλια( η μόνη που βρίσκεται εν ζωή), Χαρίκλεια συζ. Ιωάννη Κατζέλη, Αναστασία συζ. Λουκά Χρήστου, Ευμορφία συζ. Χρίστου Δελή και Σοφία συζ. Πασχάλη Πάγκαλου. Ο Γεώργιος Κιούσης διακρίνετο για την αγάπη του προς την εκκλησία, υπηρέτησε τον ναό του Προφήτη Ηλία επί πολλά χρόνια και ήταν από εκείνους που κοπίασαν και δούλεψαν με πάθος για την ανέγερση του καινούργιου Ιερού Ναού. Οι συγχωριανοί του, του το αναγνώρισαν και το έλεγαν μέχρι τις μέρες μας, το ευχαριστώ όλων μας προς τον επίτροπο Γεώργιο Κιούση, δια το έργο της ανεγέρσεως του Προφήτη Ηλία διατηρήθηκε στην προφορική μας παράδοση και αποτελεί για τους Λεονταρίτες ιερά παρακαταθήκη. Συγκεκριμένα στην τότε εφημερίδα της εποχής ΚΑΔΜΟΣ γράφτηκε το εξής:
«ΚΑΔΜΟΣ, 11-1-1925 / ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ: Εις τους κ.κ. Δημ. Χατζήν, Ανδρέαν Γρίλλιαν, Ιωάννην Παύλου και Γεώργιον Κιούσην ή Καρότσον εκφράζω συγχαρητήρια δια το ενδιαφέρον όπερ επέδειξαν προς ανοικοδόμησιν του ιερού Ναού του Προφήτου Ηλιού του Κασκαβελίου, υπερπηδήσαντας πάντα τα παρουσιασθέντα προσκόμματα. / Γεώργ. Χρήστου»( Εφ. ΤΟ ΠΟΛΥΑΝΔΡΙΟΝ-Τ. 009)