Χαριστήριος Λόγος στον ΠαπαΤέλιο!!!

Χαριστήριος Λόγος στον ΠαπαΤέλιο!!!

Ο τότε Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας κ.κ. Ιερώνυμος, νυν Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος, απονέμει την τιμητική πλακέτα του Δήμου Θεσπιέων, στον ΠαπαΤέλιο, την 19-7-2001, στην πλατεία του χωριού μας. Λίγο πριν μέσα στον Ιερό Ναό, τον είχε κάνει Σταυροφόρο. Παραθέτουμε την ομιλία που εκφωνήθηκε, τότε στην πλατεία, για τον ΠαπαΤέλιο, ως ΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ ΛΟΓΟ, με αφορμή τις 40ημέρες από την εκδημία του. 

Ομιλία στην τιμητική εκδήλωση από τον Δήμο Θεσπιέων, για τον ΠαπαΤέλιο, στην πλατεία του χωριού μας, την 19-7-2001, από τον Νικόλαο Ι. Δημητρίου.

 Σεβασμιώτατε, Άγιοι Πατέρες, κ. Δήμαρχε, Κυρίες και Κύριοι.

Μου είναι εξαιρετικά δύσκολα, να πρέπει να πω τόσα πολλά, σε τόσο λίγο χρόνο.

  Ο Πατήρ-Αριστοτέλης Δημητρίου, ο ΠαπαΤέλιος όπως όλοι τον ξέρουμε και τον φωνάζουμε γεννήθηκε το 1916 και μεγάλωσε, στο χωριό μας Λεοντάρι Θηβών.

  Είναι το δεύτερο παιδί από τα έξι του επίσης ιερέα του χωριού μας Πατήρ-Θεόδωρου Δημητρίου, του ΠαπαΘόδωρου και της Παναγιούλας Βρακά.

   Από μικρός στο ιερό της εκκλησίας, βοηθώντας τον ιερέα πατέρα του έδειξε την ιερατική κλίση. Έτσι αφού έμαθε τα πρώτα γράμματα στο χωριό μας από την δασκάλα κ. Σοφία Λάμπρου και τελειώνει το Σχολαρχείο στις Θεσπιές, φεύγει τον Οκτώβρη του 1939 για να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία. Ο πόλεμος του 1940-41 τον βρίσκει ολμιστή στα ελληνοαλβανικά σύνορα και συγκεκριμένα στους πρόποδες του Μόραβα λίγο έξω από την Κορυτσά. Παίρνει μέρος στις μάχες γύρω από τις θέσεις, Μπούμπεσι, Μπίγλιστα και Τρεμπεσίνα. Ο ελληνοαλβανικός πόλεμος αφήνει ανεξίτηλα τα σημάδια του στα δάκτυλα του αριστερού, χεριού του. Γυρνώντας από το μέτωπο το 1941, πηγαίνει σχεδόν κάθε μέρα και για περίπου ένα χρόνο στο μοναχό Πατέρα-Θεοδόσιο στον Άγιο Χαράλαμπο Θεσπιών όπου του μαθαίνει βυζαντινή μουσική. Κρυφός του πόθος είναι να γίνει ιερέας. Όμως αυτό είναι ακατόρθωτο στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής.

   Το 1943 λαμβάνει μέρος στο εφεδρικό ΕΛΑΣ και το 1945-46 ξανακαλείται από την πατρίδα την οποία υπηρετεί πάλι για ενάμιση χρόνο.

   Γυρνώντας πηγαίνει στο εκκλησιαστικό Φροντιστήριο Κορίνθου από το 1947 μέχρι το 1949 όπου παίρνει όλες τις κατάλληλες γνώσεις για να γίνει ιερέας.

  Το 1953 νυμφεύεται την συγχωριανή μας Δήμητρα Κιούση, η οποία ως παπαδιά αργότερα θα σταθεί επάξια δίπλα του. Μαζί της φτιάχνει μια υπέροχη οικογένεια, αποκτούν δυο παιδιά, τον Θεόδωρο και την Παναγιούλα, τα οποία και του έχουν χαρίσει τρία εγγόνια.

  Στις 25-7-1954 έχει φτάσει το πλήρωμα του χρόνου και στον ιερό ναό του χωριού μας Προφήτη Ηλία από τον τότε Θηβών Πολύκαρπο χειροτονείται Διάκος. Βοηθά για τρεις μήνες τον πατέρα του και στις 24-10-1954 πάλι στον Προφήτη Ηλία του χωριού  μας από τον Θηβών Πολύκαρπο χειροτονείται Ιερέας.

  Παραμένει στην θέση αυτή για 41 ολόκληρα χρόνια, μέχρι το τέλος του 1995. Έτσι από τις 12-12-1995 τον διαδέχεται επάξια ο Παπαγιάννης Αθανασίου από το Μαυρομμάτι.

  Επί των ημερών του το έργο που γίνεται στο εσωτερικό του ναού είναι τεράστιο. Αρκεί να αναφέρουμε την αγιογράφηση, το καλοριφέρ, τον σολέα κλπ δηλαδή τελειοποιείται ο ναός.

Ακόμη κτίζεται ο Όσιος-Σεραφείμ, η Παναγίτσα και η Αγία-Παρασκευή. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της άριστης συνεργασίας του με τις εκκλησιαστικές επιτροπές που όλα αυτά τα χρόνια πέρασαν. Γιατί πρέπει να τονίσουμε εδώ ότι ο ΠαπαΤέλιος ποτέ του δεν έβγαλε κήρυγμα, μας δίδαξε με τα έργα του. Δεν μας είπε να έχουμε αγάπη μεταξύ μας, το έδειξε με την συνεργασία του και την αγάπη που είχε τόσο με τους ενορίτες του όσο και με τους συνεργάτες του επιτρόπους. Με την συμπεριφορά του και τις πράξεις του δίδαξε την αφιλοχρηματία η οποία και τον χαρακτηρίζει, με την καταδεκτικότητά του, την απλοϊκότητα του και την λαϊκότητα του, ήταν σαν μας έλεγε ότι είπε ο Χριστός: «Αγαπάτε Αλλήλους», «Αγαπάτε τον πλησίον». Δίδαξε ασκητικότητα, διότι πάντα τον θυμόμαστε να φορά το τιμημένο ράσο, και ακόμα και τις πολύ μεγάλες ζέστες να το κρατά στο χέρι.

  Όλα αυτά τα χρόνια με αυταπάρνηση και αφοσίωση υπηρετεί το ποίμνιό του, αλλά και σαν συνταξιούχος δεν αρνήθηκε τις υπηρεσίες του.

  Μας πήρε από την αγκαλιά της μάνας μας και μας περπάτησε στο χώρο της εκκλησίας, μας βάφτισε, τους περισσότερους μας πάντρεψε, σε όλων τα σπίτια μπήκε για κάποιο αγιασμό ή ευχέλαιο ή για να κοινωνήσει τον ανήμπορο παππού ή την γιαγιά μας. Συνόδευσε του δικούς μας όταν κοιμήθηκαν στην τελευταία τους κατοικία. Τον γνωρίζουμε όμως και με το λασπωμένο ράσο, πάνω στο γαϊδουράκι του να γυρνά από το χωράφι. Τον ακούμε συχνά να ψέλνει αν τύχη και περάσουμε έξω από το σπίτι του, -«Να πάλι ψέλνει ο ΠαπαΤέλιος» ακούς να λένε οι συγχωριανοί μας- ή και να σιγοτραγουδά ένα δημοτικό σκοπό.

  Πατέρα-Αριστοτέλη, ΠαπαΤέλιο μας, σου ευχόμαστε να είσαι πάντα καλά, ο καλός Θεός να σου χαρίζει πολλά χρόνια, γιατί όλοι εμείς που μας έχεις βαφτίσει και τους περισσότερους μας έχεις παντρέψει, το έχουμε ανάγκη να σε βλέπουμε, να ακούμε την καλημέρα σου και να σου λέμε καλημέρα, ξέρουμε ότι είμαστε πάντα στην σκέψη σου και στις προσευχές σου και αυτό μας ευχαριστεί.

  Τέλος νοιώθουμε το βλέμμα σου όταν μας ρίχνεις, εδώ στην πλατεία που περνάμε σαν μια ζεστή αγκαλιά, σεβαστέ γέροντά μας και γιαυτό ευχόμεθα να είσαι πάντα κοντά μας.