Υπάρχει ένα πλάσμα σε ετούτο τον -όμορφο κατά πολλούς και μάταιο κατά μερικούς- κόσμο, το οποίο το συναντάμε από τα πιο παλαιά φιλοσοφικά ερωτήματα ως το πιο μικρό ακριτικό χωριό της χώρας μας. Ένα πλάσμα που γι αυτό έχουν γραφτεί μεταξύ άλλων και εκατοντάδες -μην πω χιλιάδες- συνταγές μαγειρικής! Σας μιλώ φυσικά για την κότα. Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια, δεν αναφερόμαστε σε οποιαδήποτε κότα αλλά στην ηρωίδα και αφηγήτρια του Άγγελου Μαρίνη στο πρώτο του βιβλίο που φέρει τον τίτλο «Όσα δεν φτάνω τα κάνω παραμύθια». Ένα εξαιρετικό ανάγνωσμα που κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2011 από τις εκδόσεις Μπατσιούλα, με μια εξαίσια και ισάξια του κειμένου εικονογράφηση που υπογράφει ο Κλεάνθης Σιμυρδάνης!
Βασικά είμαι μια ελεύθερη πολιορκημένη κότα και διανύω το 3ο έτος της ζωής μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο χωριό Κοτσιλιά στους πρόποδες του βουνού Δίκροκου σε υψόμετρο 1121 μέτρων. Το κοτέτσι που κατοικώ είναι ιδιοκτησία της τριμελούς οικογένειας Καπιτάλη των πατέρα Φάντη, μητέρα Σία και τέκνου Κοίμη. Δυστυχώς, η ζωή μιας κότας δεν είναι καθόλου εύκολη. Είναι πολύ ανιαρό να μένεις σε ένα χώρο μια σταλιά (2×2) παρέα με άλλες 13 κλώσες. Είναι επίσης πολύ αντιερωτικό να ξεφορτώνουμε όλες μας τις ορμές μας στον ένα και μοναδικό κόκορα, τον Ζερζελέ, ο οποίος παρεμπιπτόντως εδώ και λίγες μέρες έχει εξαφανιστεί.
Ο Ζερζελές γύρισε μεν κάποια στιγμή, αλλά σε λίγες μέρες αναγκάστηκε να ανέλθει εις τους ουρανούς και όχι με τον τρόπο που θα περίμενε κάποιος από ένα πουλί ή έστω ένα βαρυκόκαλο κοκόρι! Την ιστορία αναλήψεως του κόκορα καθώς και άλλα σημαντικά γεγονότα της ζωής της, έγραψε η ηρωίδα -και μέλος του κοτοχαρεμιού- σε ένα τετράδιο. Έγραψε για τον εαυτό της, για τις σκέψεις και τα συναισθήματα της, και κυρίως για τα όσα συμβαίνουν γύρω της-γύρω μας!
Σε μια εξιστόρηση γεμάτη χιούμορ, η όμορφη και πανέξυπνη πουλάδα, μας μιλά για την ρουτίνα στην ζωή, τον ανταγωνισμό μεταξύ των πλασμάτων του ιδίου είδους, την αγάπη και τα όνειρα, την τρομοκρατία και την «τρομοκρατία», την είσοδο στην καθημερινότητα του οργουελικού Μεγάλου Αδελφού, την τηλεόραση (ειδήσεις, reality και talent show), το ποδόσφαιρο, τα γηρατειά, τον αλκοολισμό, τον υπερκαταναλωτισμό, τα γενετικά μεταλλαγμένα τρόφιμα, τους ιερούς πολέμους, τους εμπρησμούς των δασών και την καταστροφή του περιβάλλοντος (όταν το γκρίζο αντικαθιστά το πράσινο), την υπερπληροφόρηση, τα άτομα με ειδικές ικανότητες και ανάγκες, και τόσα άλλα…!!!
Αλληγορικό σαν το «Φάρμα των ζώων» του Όργουελ και τους μύθους του Αισώπου, το «Όσα δεν φτάνω τα κάνω παραμύθια» του Άγγελου Μαρίνη, αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές της σκέψης και του συναισθήματος μας, αφού προηγουμένως μας έχει κάνει να κλαίμε από τα γέλια. Αυτός είναι κατά την γνώμη μου και ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος να περάσεις μηνύματα στον σύγχρονο άνθρωπο που περιτριγυρίζεται από παντός είδους Κασσάνδρες!
Τα ευφάνταστα ονόματα των ηρώων και η έξυπνη διανομή των ρόλων -αυτό που στην κινηματογραφική γλώσσα αποκαλούμε casting- έχουν ιδιαίτερη σημασία και βαθιά σημειολογία. Προσέξτε τα! Ιδιαίτερη αξία έχουν και οι ιστορίες που θα βρείτε μετά το ημερολόγιο της κότας. Εκεί θα δείτε τον κόσμο μας μέσα από τα μάτια κι άλλων ζώων, μέσα από διαφορετικές οπτικές γωνίες.
Εξάλλου, στην σύγχρονη εποχή της ταχύτητας και των «γρήγορων» πραγμάτων χρειάζεται θαρρώ να πατήσουμε λίγο φρένο και να αναλογιστούμε αυτό που αναφέρει ο Άγγελος Μαρίνης…
Μερικές στιγμές κάνουμε τις κότες, σε άλλες μεταμορφωνόμαστε σε αλεπούδες. Ας μη λησμονούμε όμως, πως είμαστε Άνθρωποι και οφείλουμε να ζούμε χωρίς φόβο, να δρούμε χωρίς δόλο και να σκεφτόμαστε με χιούμορ…
Συνήθως οι άνθρωποι -και οι αλεπούδες- όσα δεν φτάνουν τα κάνουν κρεμαστάρια! Ευτυχώς όμως, για όλους μας, υπάρχουν και μερικοί -όπως ο ταλαντούχος και ευφυής Άγγελος Μαρίνης- που όσα δεν φτάνουν… τα κάνουν παραμύθια! Παραμύθια που πρώτα μας διασκεδάζουν και κατόπιν μας αφυπνίζουν και μας διδάσκουν! Παραμύθια που θα αγαπήσουν οι μικροί και θα λατρέψουν -για πολλούς και διάφορους λόγους- οι μεγάλοι! Εσείς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου